|
|
|
2009.01.08
Pobudka
Pochyl sie człowieku nad Ziymie Tej losym,
Co wiater historie Jóm bez wieki szarpoł,
Jak szepce do do Ciebie słabym, cichym głosym,
Bo ledwa już dycho, bo ledwa już charlo.
Tela sam przeżyła, uciski, upadki,
Dyć miała oparci dycko w swojich dzieciach.
Gołymi rynkami brónili tej Matki,
Nie dałi Ji zginyć bez dłógi stulecia.
Czy tego nie widzisz, że Óna umiyro?
Nie chcesz Jóm ratować? Je Ci wszystko jedno?
Jak Jóm uśmiercymy, to wtedy dopiyro
Ojcowizna-Matka płaczkami pożegnosz.
Czas już je najwyższy, co by sie obudzić,
Wziónś sie do roboty, już od zaroz, dzisio.
To przeca zależy od nas, wszystkich ludzi,
Jako sam, na Ślónsku, bydzie nasza prziszłość.
Fojerman
|
|
.png)