2008.02.06

Mój cały świat

Piykno nasza ziymnio ślónsko, piykne nasze krajobrazy,

Przed oczy mi stowosz dycko, ziymio, wiela razy

Stónd sie dali kónsek rusza. Zaroz o Cia myśleć musza,

Choćbych niy chcioł. Jo je przeca twoji dziecko.

Sam żech miyszloł telki lata, dziynnie żech sie dziwoł na ta

Staro hołda wele gruby, co nad lasym tam wystowo.

Jak podziwóm sie w ta stróna, mie sie zdowo,

Choćby sie miyniyła óna w wielki kónsek Himalajów.

Te wielki, grubski, kóminy, co za hołdóm wystowajóm,

Oświytlóne w nocy światłym, wyglóndajóm óne dlo mie,

Jak janiczki siedzóm na tym wielkim, betónowym, strómie.

Wszystko widza, tak jak w bojce, okym ciepna lecy kandy,

Tam po lewyj, na ta górka, jo w niyj widza zaroz Andy.

A przikopa, kole płota, co sie kaczki w niyj czochrajóm,

Kaj puszczali my se statki, abo raki sie chytało,

Óna do mie je dycko Nilym, kaj miyszkajóm krokodyle.

W lecie, w hucie, nad nia łaża, biera z chałpy staro deka,

Na łónce móm swoja plaża, niy trza na Hawaje jechać.

Kto na Ślónsku sie urodziył i przesiónknył grubskim luftym,

Tymu niy trza jechać w świat, bo ón widzi dycko tu, w tym

Miejscu pympek świata. Sam żył starzik, sam żył tata,

Jo tyż chca na Slónsku żyć. Kaj bych mioł na stare lata

stónd wyjechać? Dyć, sam móm mój kónsek świata.
 

Fojerman