2008.07.04
Żniwa
Słóneczko wschodzi rano na dworze,
zygor wybijo już sztwierć na szósto,
do pola idóm siyc gospodorze,
bo we rży zaczło już twardnyć kłósko.
Idóm kośnicy, jedyn za drugim,
kosy sie blyszczóm w lipcowym słóńcu,
z wszystkich strón cióngnie ogónek ludzi.
"Boże pómogej" je na poczóntku.
Za kośnikami wylazły baby,
obładowane w siatki a tasze,
niesóm do chłopów zbónek bónkawy,
a sznita chleba do ubiyraczek.
Dzieciarnia idzie im tyż pómogać,
bydzie te snopki do kozłów niósła,
a całe rżysko potym zgrabować,
coby mieć słóma tyż na powrósła.
Tak, do połednia, w słóncu, we chycu,
meter za metrym, kładóm pokosy,
pot z nich sie leje, gorko jak w piecu,
toż cióngnóm du dóm poklepać kosy.
A zaś pod wieczór cióngnie na pole
cały korowód ze wszystkich strón,
chodzóm tak dziynnie, z potym na czole,
aż pożniwujóm ze wszstkich pól.
Zwiezóm te snopki fóróm do stodół,
a do sómsieka ucisnóm fest,
coby bez zima nie ciyrpieć głodu,
a na przednówku było co jeś.
Fojerman
|