2008-09-15

Rajza

Wiersz dostoł

WYRÓŻNIENIE W CZWARTYM REGIONALNYM

KONKURSIE POETYCKIM - PO ŚLĄSKU

IM. KS. NORBERTA BONCZYKA - RUDA ŚL. 2008

Staro moja Ziymio, Grabowino miło.

Choć sie sam bez lata już tela zmiyniyło,

Pamiynć moja o Cia zostanie niezłómno.

Bydziesz w mojich oczach, kere nie zapómnióm,

Tych piyknych widoków, lasów dookoła,

Tej kościelnej wieże, co na górce stoła,

Starej szkóły mojij, kaj żech długi lata

Chodziył z pukeltaszóm, czy zimy, czy lata.

Moja Grabowino, Ty, we sercu na dnie,

Bydziesz dycko żyła, w szczegółach, dokładnie.

Nic nie zdoło zmiynić tych spómniyń o Ciebie,

Nic Cie nie ukradnie, hołda nie zagrzebie.

Nawet tak potynżno chwalowicko gruba

Na kóncu zrozumi, że przegro ta pruba.

Choćby przewróciyła, chałupy, zegrody,

To mi nie ukradnie tych spómniyń z lot młodych.

Jo Cie nie dóm zniszczyć, byda walczył dycko,

Choć już możno nigdy tam nie byda miyszkoł,

Ale dycko wezna z szopy stare koło

I se zrobia rajza, mało, naokoło.

Wleza do Studziynki, po cichu porzykóm,

Znajómych pozdrowia, kerych pospotykóm,

Na miedzce przistana, pod tym starym strómym,

Siedna se na chwila, a pospóminómy,

Jak żech kedyś skokoł, po gałynziach, astach.

Choć żech sie wykludziył już downo do miasta,

To mie jeszcze dzisiej cióngnie do tych strón,

Kaj żech sie urodziył, tam, kaj stół mój dóm.

Toż se spacyruja, tak miyndzy brzózami.

Czasami znojduja jakiś stary kamiyń,

Kery sie sam ostoł, w trowie, zapómniany,

Tak, jak Grabowina, w te chaszcze wdeptany.

Mie tyn stary kamiyń przinosi nadzieja,

Tóż se z nim pogodóm, trocha roześmieja.

Tyn kamiyń mi godo, że sóm jeszcze miejsca,

Na tym naszym Ślónsku, podobne, jak wieś ta,

Moja Grabowina, mój stary Radzijów,

Kaj widać te ślady naszych, downych dziejów.

Świat sie wartko zmiynio, gno wszystko do przodku,

Ale mie coś w sercu, głymboko, w pojszodku,

Koże czasym wrócić, do tych lot miniónych,

Do tych starych strómów, kamiyni zbulónych,

Do tych znanych miedzek, do tych pól, czy lasów,

Do krótkich galotków, szczewików z marasu.

Nie roz se spóminóm, jak siedza na łónce

I pasa barany. Tam dali zajónce,

Na polu w kapuście, ogryzajóm listki.

Jeszcze chwila dłuży, a zeżeróm wszystki,

Ale jo je cicho i dowóm im pokój,

Bo to sóm wspómniynia. I płaczki we oku.

Czas już ruszać dali, siodać zaś na koło,

Jeszcze zrobia rundka pod tóm staróm szkołóm.

Stana se na chwila, wejrza w jedne okno,

Możno tam za szybóm rechtora tyż spotkóm,

Pogrozi mi palcym, że zaś wagaruja,

Tóż siodóm na koło, a już dali pruja.

Teraz móm pod górka, bo w stróna kerchowa,

Trza tyż nad grobami pochylić ta głowa.

Ida tak pomału, czytóm na pómnikach,

A te gymby widza, jak w starych filmikach.

Mama, tata, starzik, starka, ujec, ciotka,

Fajnie tak po latach tyż ich czasym spotkać.

Postoś chwila cicho, porzykać Zdrowaśka,

Wieczny Odpoczynek, Ojczy Nasz, od Staśka.

Tak, jak te kamiynie spóminajóm przeszłość,

Groby nóm godajóm, co nas kedyś czeko.

I na chwila jeszcze wleza do kościoła,

Ale czas ucieko, trza dosiodać koła.

Jeszcze roz za siebie yno sie obejrza,

Na ta Grabowina, na kościelno wieża

I już gnóm do przodku, bez Kelowiec, prosto,

A potym zdłuż glajzów, kole tego mostu.

Ćmi sie już na dworze, koło do garażu,

Tak sie kóńczy rajza. Do drugigo razu.

Fojerman