Stanisław Neblik - Fojerman Godej, czytej a pisz po ślonsku
 
Ô mie
Piyrszo strona
Napisz do mie - kontakt 
Linki
Fraszki a powiedzynia
Velorex
Radzijów, Rybnik
Fraszki a powiedzynia II
Fraszki a powiedzynia III
Opowiadania
Fraszki a powiedzynia IV
Tłōmaczynia
Fraszki a ppwiedzynia V
Zwyrtki
Szpacyjka
Dlo dziecek
Tłōmaczynia II
Zwyrtki II
Dlo dziecek II
Zwyrtki III
O Tigrze we fligrze
Dlo dziecek III
Slónsk downiyj
Slónsk dzisiej
Ślónsk dzisiej II
Limeryki
Śpiywki ślónski
Limeryki II
Prziroda
Limeryki III
Ślabiczka
Wiersze roztomańte
Limeryki IV
Ślabiczka II
Wiersze roztomańte II
Limeryki V
Wiersze roztomańte III
O Fojermanie
O kocie w samolocie
Po polsku - dla dzieci
Po polsku - różne
Po polsku - dla dzieci II
Po polsku - dla dzieci III
Po polsku - różne II
To już było (archiwum)
Podziel sie sobom
Bruksela
Kiczka
Strasburg 2019
Gōrnoślōnsko Tragedyjo
Grabowina, moji gniozdo
Inksi ô nas
 


Licznik

o2u.pl - darmowe liczniki

Ksiónżka gości

 

Nowości i zmiany


2006.10.02

Był dziyń spokojny



Był dziyń spokojny, była sobota i Adam

w telewizorze. Dziyń tyn był mroźny, śniyg padoł,

jak to bez zima na dworze. A tam daleko,

kajś we Chorzowie, spotkali sie gołymbiorze.

Kery gołymbie chowie, na loty posyło,

niy wyobrażo sobie, by go tam niy było.

Jedni te brify tam wystawiali, chwolyli

sie nimi jak dzieci, a inni oglóndali

i tak im tyn czas lecioł. Były tam rodziny

całe i sómsiedzi. Tak mijały godziny:

keryś przi kawie siedzioł, ktoś karma kupowoł.

Jedyn mo w dóma psa, a drugi zaś mo kota,

bo przeca i kożdy z nos mo jakigoś "ptoka".



Tam we rymizie, w jednym mieście, fojermany

siedzóm. Ślónsk cały we śniegu je zasypany,

óni o tym wiedzóm, bo łopatami dachy

czyszczóm i śniyg odgarniajóm, ciómpy ściepujóm

z lodu i pómogajóm tym, co potrzebujóm

od nich pómocy. Żodyn nie wiy jeszcze o tym,

że dzisiej w nocy bydóm mieć tela roboty.



Było sztwierć na szósto, wszyscy to pamiyntómy,

jak spokojnie tego Adama oglóndómy,

a tam daleko, w pojszodku hali, trzeszczeć coś

zaczyno i sie z wiyrchu na ludzi wali. Ktoś

chowie sie pod stolik, inkszy próbuje wołać,

na tych co dali stoli. Z boku klotka stoła

a w niyj pora gołymbi i sie zachowujóm

jakoś dziwnie, bo zwierzynta piyrsze to czujóm,

co sie dzieje. A w hali dali gro muzyka,

jakiś zespół szaleje, jak tyn z Titanica...



W jednym mómyncie te tóny śniega, żelaza,

i inkszych klamorów,(aż pisać niy poradza),

choćby z jakigo horroru, z nieba spadojóm

na ludzi. Óni szans żodnych tukej niy majóm,

na ucieczka, na walka, na nic. W pora sekund

sóm wszyscy zasypani. Człowiek na człowieku,

na nich kupa złómu. Za chwila słychać jynki,

wrzaski. Jak im pómóc? Załómać idzie rynki...



Słychać kajś kómórka, spod gruzów sie odzywo,

tam, kaj ta śniega górka, pómocy ktoś wzywo.

Tu keryś sie czołgo i głowa mo rozbito.

Tam kolega, co znoł go, mo noga ścisnyto.

Tu spod blachy ktoś świyci, telefónym migo,

żeby go kery chyciył, abo chocioż widzioł.



W rymizie lecóm skoki. Naroz alarm słychać.

Lecóm wszystki strażoki, co sie słało spytać.

"Hala jest zawalona! Targi katowickie!

Proszę tam dysponować szybko siły wszystkie.

Niech biorą sprzęt burzący, ratunkowy, nosze."

A telefóny dzwónióm, coroz wiyncy zgłoszyń.

Na Policyjo, szpitale, dzwónióm wielcy, mali,

że dach spod z tej hale; i że wszystko sie wali.



Ślónsk na nogi postawióny. Co to sie stało,

wojna? Słychać syryny z kożdej stróny. Gnało

tam do Chorzowa wszystko, co było pod rynkóm,

wojsko, ratowniki...W telewizorze, w szynku

przestali słóchać muzyki. Nie smakowało

piwo, wszyscy siedzieli, yno sie słóchało,

do rana, do niedzieli, co sie to tam stało.



Podjyżdzo wóz strażacki, dowódca melduje

gotowość do akcji. Zadani otrzimuje:

zabrać łopaty, piły, łómy. Zaczynajóm

przebiyrać te graty, cały śniyg przewracajóm,

dziury w blachach tnóm. Ratownik do dziury wchodzi.

Czy tu ludzie sóm? Taszlampóm w cimoku wodzi.

Naroz słyszy, że ktoś płacze. Ale niy widać,

tóż trzasko po blasze: zaroz po ciebie przida.

To niy je taki proste, bo odsłaniać trzeba

po troszce, dali przeciepać ta kupa śniega

i nowo dziura w blasze wycinać. A niyma

czasu do stracynio. Już zaś godzina mijo

i z wychłódzynio Ci ludzie tam ledwa żyjóm.

Nareszcie je z nimi., już go dochtory bieróm,

nie leży już na ziymi, bo zima jak pierón.

Kopać trzeba dali, szukać tak, aż do skutku,

śniyg trzeba przewalić, kożdo kupka za kupkóm.



Chwila na odpoczynek, Koledzy wkraczajóm

do akcje. Idóm za budynek i mijajóm

po dródze czorne miechy ułożóne rajóm.

Nogi sie uginajóm, sóm jak z galarety,

stojóm, nic nie godajóm, kurzóm cygarety,

kożdy roz jeszcze w sobie przeżywo te chwile,

a jo opisoł w wierszu, to co sóm przeżyłech.



Wierszyk tyn ofiaróm tragedie chca poświyncić,

niech óne zostanóm dycko w naszej pamiynci.


Fojerman


 
Copyright (c)2009-2024 {Stanisław Neblik - Fojerman}