Historyjo ta zdarziła sie fest, fest downo tymu, a możno prawie całkym niedowno, kajś fest, fest daleko, a możno kajś sam kole nas. W jednej familiji urodziół sie malutki syneczek. Ojcowie byli mu fest radzi, bo oboje byli już doś starzi, a do tej pory niy mieli jeszcze dzieci i syneczek bół jejich piyrszym dzieckym.
Los nie bół dlo ojców łaskawy i syneczek dużo chorowoł. Sztyjc yno mioł gorónczka, kucoł, nie chcioł jeś, chocioż fest ó niego dbali i kupowali mu roztomańte maszkety, owoce, witaminy. Dochtory nie poradziyli pedzieć, czamu tak sie dzieje, tóż padali im, że majóm jechać ze synkym nad morze, do sanatorium. Tóż uradziyli, że mama zostanie w dóma, a z małym pojedzie tata, kerymu też przido sie trocha świyżego luftu.
Za pora dni spakowali kófry i zaczli sie żegnać z mamóm. Zdało sie, że nie bydzie tymu kóńca i nie jedyn płaczek po licu polecioł. Nareszcie siedli do cuga i pojechali nad morze. Jechali cało noc, aż dojechali do piyknego sanatorium, kere stoło przi samymu morzu, dosłownie pora kroków. Syneczek bół tymu ogrómnie rod, bo do terazka nie widzioł tela wody, ani tela piosku do lepiynio babek. Tata też bół rod, bo bydzie se móg siedzieć pod paryzolym i rozwiónzować krziżówki, a synek bydzie blisko niego.
Tyn dziyn, a bół to piónty dziyń, jak sam przijechali, od rana bół zamroczóny. Morze było jakiś roztrzepane, ale było doś ciepło, tóż bajtel, jak dycko, lepiół se babki z piosku, a tata rozwiónzowoł krziżówki na swojij leżance. Oroz tata padoł se, że zońdzie do izby i zaparzi se bónkawa. Synek bawiół sie grzecznie we piosku, żodnego nie było kole niego, tóż za te piynć minut nic mu sie nie stanie.
Już, jak bół w izbie, chłop poczuł, że coś sie stało, coś mu nie dało pokój, tóż zostawiół kawa na stole i polecioł na dwór. Na brzegu nie było żodnego, synek sie straciół, yno mokre ślady na piosku, rozpłókane babki, pokazowały, co się mógło stać. Ojcież zaczół wyrobiać, lotoł tam, a nazod, wlazowoł do pasa do wody, wołoł, szukoł, ale synka nigdzi nie było. Ludzie usłyszeli te ryki, tóż sie zlecieli ze wszystkich strón, ale żódyn niczego nie widzioł, ani nie słyszoł. Synek przepod, porwała go fala. Dłógo szukali go fojermany, kerzi przijechali na miejsce, pływali na łódkach, ale nic to nie dało. Nie znodłi syneczka, ani żywego, ani jego ciała.
Co teraz przeżywoł jego ojciec i mama, kero sie o wszystkim dowiedziałą. Jejich jedyny i najdrogszy skarb sie straciół. Życi straciło dló nich syns. Nic nie pómogało, ani płacz, ani rzykani, ani ryczyni. Baba załomała sie całkym, rozchorowała sie i chneda potym umrzyła. Chłop ni móg se tego wyboczyć, że zostawiół synka samego przi morzu. Winiół siebie za to, co sie stało, tóż przestoł sie widować z ludziami, siedzioł yno sóm w dóma i po całych dniach zaglóndoł do okna i kómbinowoł.
Mały syneczek w tym czasie płynół rekinowi na plecach, daleko, na pojstrzodek oceanu. To óne, rekiny, wykorzystały mómynt, że tata sie straciół, tóż zrobiły fala, co porwała dziecko i wiózły go teraz do swojigo królestwa. Płynyły tak i płynyły dużo dni, a malutki syneczek yno płakoł i płakoł. Rekiny dziwowały sie tymu, bo futrowały go najlepszymi maszketami, tak mysłały, dowały mu jeś najlepsze żaby, ekstra ryby. Nie wiedziały, że małymu je teskno za ojcami, trza mu mlyka, suchych pieluch i ciepła, a nie yno mokrej, a słónej wody.
Na kóniec rekiny dopłynyły do swojigo królestwa, pokozały królowi jego nowego miyszkańca. Król rekinów bół już fest stary, sóm mioł yno jedna cera, kero była niedobro dlo ojców. Była niegrzeczno, nie słóchała, z kóżdym sie wadziła, tóż żodyn ji nie przoł. Król zaroz zaczón przoć małutkimu, chocioż tyn nie znoł godki od rekinów, to jednak doł rady przekónać króla, żeby zgodziół sie wybudować dló niego łóżko, co poradzi na wodzie pływać, kaj bydzie móg spać we suchym. Ni musioł już teraz moczyć sie we wodzie całymi dniami. Nauczół sie też jeś z morza roztomańte trowki, roślinki, a też i malutki, surowe rybki.
Za jakiś czas mieli wybiyrać nowego króla od rekinów. Ksiynżniczka, cera króla rekinów wiedziała, że ojciec ji nie przaje, a ku tymu je z nij dziołcha, tóż jóm nie obieróm na króla, tóż obmyśliła swój zły plan. Zaczła szczuć na siebie wszystkich, kerzi mógli by być obrani na nowego króla, żeby sie nie poradzili ze sobóm dogodać, a potym zaczła, niby tak bez cufal, spóminać, że najlepszy na króla pasowołby mały syneczek, kery ni ma zamiyszany w żodne kónszachty z rekinami. Inksze rekiny, nie pokapowały sie, co ksiynżniczka planuje, tóż, chocioz w piyrszej chwili nie bardzo były za syneczkym, to potym zaczły mu być coroz bardzij rade. Jak sie zaczły wybory, to wybrali królym syneczka i żodyn nie bół tymu przeciwny. Na miano dali mu Król Bajtel I, bo rekiny nie znały jego prawego miana.
.png)