Ta historyjo musiałaby sie zacznyć pod kóniec lot sześćdziesióntych zeszłego wieku, jak mój nieżyjóncy już ujec dostoł z gruby czeski wózek inwalidzki - Velorex.
Jo, maly bejtel jeżdziył dycko z nim na zadku schowany pod dekóm przed Policyjóm. Potym lata mijały, jo uros, ujec przestoł jeżdzić, Velorex stoł we szopie, od czasu do czasu odpolóny przez jakigoś łebka. Kedyś, po latach przekónowanio ujca, udało mi sie wydostać tego Velorexa z tej szopy i wsadzic go do swojij.
Tak pomału, bez pora lot żech sie z nim bawiył, aż udało mi sie go dostać mniyj-wiyncy do kupy.
Posznupoł żech trocha we internecie i znod żech tam, że w Czechach, w Boskovicach, dycko we maju je zlot Velorexa, kaj przijyżdżajóm z cołkigo świata.
Jo tyż sie tam wybroł latoś autym (Velorex jeszcze sóm nie jeździył), poznoł żech tam fajnych ludzi, trzech Poloków, z tego dwóch z Velorexami, trocha żech pooglóndoł i umówiyli my sie na siyrpiyń, jak bydóm nasze Velorexy na chodzie, że przijadymy na zlot Velorexa, kery bydzie czynścióm czeskigo zlotu dziesiynciodniowego we siyrpniu. Te Czechy jadóm prawie dziynnie pod sto km i na dwa dni przijyżdżajóm tyż do Polski.
Toż tak, jak my sie umówiyli, trza było sie chycić roboty i poskłodać do kupy tego staruszka (1967). Po długich bojach, rozbiyraniu motora po pora razy, walce o czynści udało mi sie pora dni tymu dokludzić wszystko do kóńca i Velorex móg wyjechać na dróga. Piyrsze próby, to były wyjazdy z garażu na plac, potym dookoła chałupy, niyroz nazod żech go przicis, ale pomału trasy były coroz dłuższe, po Rybniku, toż zaczón żech po cichu liczyć, że udo mi sie pojechać na tyn zlot.
Zaczły sie przigotowania do zlotu, szukani auta, prziczepki, bo da Gluszycy, kaj my sie mieli trefić, je ponad dwiesta km, tóz na kółkach bych nie doł rady zajechać, ani go zaciś. Trocha lotanio, załatwianio i wszystko było poskłodane. Dziyń przed wyjazdym, we pióntek cały dziyń pucowoł żech Velorexa, coby sie jako móg pokozać na zlocie. Jak już wszystko było zapnyte na tyn przisłowiowy ostatni knefel, to tyn knefel sie urwoł. Zachciało mi sie jechać na tanksztela i drógóm motór przestoł chodzić, polył na jedyn cylinder, tóż wróciył żech sie du dóm i z biydóm żech dojechoł. Zgasiył żech motór i to był kóniec. Wiyncy sie nie odezwoł.Cały wieczór żech z nim walczył i nic. Jak nie zapolył, tak nie zapolył. Jedynie "udało mi sie" serwać gwint w głowicy i nie szło świyce wkryncić. Zrezygnowany poszoł żech spać.
Rano udało sie namierzić fachowca, kery naprawio te głowice i wstawio nowe tuleje z gwintym, tóż jeszcze na godzina przed wyjazdym zakłodoł żech ta głowica. Auto i prziczepka broł żech na ślepo, bo była sobota i nie szło dłuży czekać, a Velorex bez motora. W kóńcu udało sie go poskłodać, odpolić, ale na jeżdżyni nie było już czasu. Wartko, yno dwie bole, Velorex na prziczepka, zapnyć pasy i w dróga. Daleko dróga.
We wieczór znodli my sie w Bielawie, kaj był prawie festiwal reggae. Jo sie na tym nie znóm, wiym yno że było głośno i my cało noc słuchali tego w namiotach na drugij strónie zalywu. Rano wartko my stanyli, bo mieli my jeszcze kole 20 km, a o 10 rano mieli my być na miejscu. Myśleli my, że już nas nic nie zaskoczy, ale my sie mylili. Był jakiś rajd na dródze z Bielawy do Głuszyce, tóż policjanty posłali nas bez jakiś wsie objazdym z tóm prziczepkóm. Przi pómocy mapy i spotkamych ludzi udało nóm sie jakóś dostać na miejsce. Drógóm dzwóniył już kolega z wielkopolski, kery czekoł już na miejscu. Mioł do przejechanio 290 km Velorexym na kółkach, toż wyjechoł o drugij w nocy i o dziewióntej był już na miejscu.
Po przijeżdzie do Głuszycy, kaj my mieli zwiydzać podziymne bunkry od Hitlera, prziwitali my sie z kolegóm i wziyni my sie do ściónganio Velorexa z prziczepki. Do kóńca my nie wiedzieli, czy to mo syns, czy ón zapoli wogóle. Ledwa my sie z tym wyrobiyli, jak my usłyszeli motory i przijechali Czechy. Było kole dwanoście Velorexów z Czechów i jedyn z Wynger. Pisza "kole dwanoście", bo tyn zlot twoł prawie dziesiynć dni i kożdy móg sie w kózdej chwili prziłónczyć i odjyżdżać, tóż sie to zmiyniało.
Zwiydzani bunkra twało kole godziny, Czechy byli trocha zawiedzyni, bo przewodnik godoł yno po polsku, tóż nie wiela zrozumieli, a bez tego ciynżko to wszystko se wyobrazić, co sie tam dzioło bez wojna. W czasie zwiydzanio bunkra zaczón padać deszcz, tóż dalszo jazda zapowiadała sie nieciekawie. Kto jechoł kedyś Velorexym , abo go chocioł widzioł, to może se to wyobrazić: wyciyraczka, co rozmazuje coś po szybie, z boku w oknach pleksa zaparowano, szparami leje sie woda. No, ale to je przeca Velorex i po to my przijechali na zlot, żeby nim pojeździć. Spytali my sie yno Czechów, kaj majóm zaś przistanek, obejrzeli my na mapie i ruszyli my grupóm. Jo przipuszczoł, że za chwila mie odjadóm, tóż nie cis żech sie do pojszodka, yno ustawiył żech sie na kóńcu. Pora kilometrów było wszystko w porzóndku, chocioż ciynżko było gónić tych starych szoferów. Wszystko skóńczyło sie pod piyrszo górka, motór zaczón kucać i zgos. Zaś polył yno na jedyn cylinder. Mały remónt, przeglónd świyc i chwila jechoł, aż zaś stanył. Drugo przerwa, szukani prziczyny (nie znóm jóm do terazka) i pojechali my dali, jo z przodku, a auto z prziczepkóm za mnóm. Od teraz motór zaczoń sie sprawować lepszy i nie przerywoł. Dojechali my do granice, kaj było ograniczyni do 40 km/h, to j tela wiela jo w tym deszczu wyrobiol z górki, tóż nie trza było zwolniać. Za granicóm jeszcze kole 10 km i byli my w mieście Broumov.
Sam na namesti jedli obiod inksi uczestnicy wycieczki. Dojechali my wtedy, jak oni byli już "w trakcie jedzynio", jaki pół godziny za nimi, toż nie było tak żle. Udało nóm sie tyż coś zjeś, a potym poszli my na spotkani z ceróm Frantiska Stranskygo,jednego z braciów, kerzi zbudowali Velorexa.
Sóm Frantisek zabiył sie Velorexym w 1954 roku, a jego młodszy 10 lot brat Mojmir żyje do dzisiej w Czechach i mo 84 lata. Po wypiciu kawy, zrobiyniu fotek i pożegnaniu pojechali my dali na camping, kery był na samej granicy czesko - polskij we wsi Zdońov kole Mieroszowa. Tym razym doł żech sie namówić na jazda w pojszodku grupy.
Musza powiedzieć, że nie była to łatwo jazda. Deszcz padoł drogi z kocich łebów, a Czechy ruszyły jak we Formule 1. Co chwila traciyli mi sie z oczów, ale za chwila zaś w przodku pokazowali sie za zakryntami, a ze zadku mioł żech tyż ich pora, tóż staroł żech sie trzimać i udało mi sie dojechać te 20 km i nie stracić. Był żech rod, że to już je kóniec jazdy, bo dló mie był to taki chrzest bojowy w takij kolumnie i tela kilometrów w tym tympie. Nie wiedzioł żech jeszcze, co mie czeko na drugi dziyń. Na campingu dostali my, Poloki, jedyn dómek kaj były dwa łóżka piyntrówe i jakiś stolik. Woda zimno była w jednym baraku z boku. Sztróm tyż był yno na jednej lampie na pojszodku placu. Dlo nas warunki były dobre, przeca to był zlot "ekstremalny", szczególnie dló mie.
Po odsawiyniu Velorexów zaczła sie czynść biesiadno, znoszyni gałynzi z lasa, yno trza było dać "pozor" bo z jednej stóny las, jakiś 50 m od tych chałupek był już w Polsce. Na szczynści mómy Unia, tóż mógli my chodzić i do Polski bez zielóno granica.
Jak my już nanosiyli tego drzewa i gałynzi, to my zrobiyli fojera i zaczli my piyc wuszt. Na przepłukani karka tyż sie coś znodło, nawet ze swojskich zapasów. Tak spokojnie, na pogaduszkach i ploteczkach o Velorexach minył nóm tyn wieczór. Kole północy wszyscy zaczli sie pomału zbiyrać spać, bo rano o pół dziewióntej mieli ruszać dali. Czekało ich kole 130 km z planami zahoczynio o Śnieżka i Karpacz. My niy mógli se pozwolić na dalszo jezda na zachód, tóż uznali my, że muszymy rano obrócić sie ku chałupie. Trocha było szkoda, ale niy miało synsu cióngnyć tego auta z prziczepkóm tela kilometrów jeszcze.
Rano zaczło sie wielki pakowani, odpolani motorów, i wszyscy zaczli sie żegnać i ruszali w dalszo dróga, a my tyż sie spakowali i ruszyli my nazod do Polski. Uznali my, że na chwila pojada jeszcze na kółkach, kej Velorex chce jechać, a potym już go nie bydymy ścióngać z prziczepki. Tak pojechali my do Głuszyce, potym bez góry, bez Walim, Pieszyce, do Bielawy (filmik).
Kliknij na obrozek, żeby obejrzac wiyncy zdjynć
Szło fajnie, tóż jeszcze kónsek, Dzierżóniów, Łagewniki, Strzelin. Po mału zaczón żech myśleć o zapakowaniu sie na prziczepka, ale szofer z auta namówiył mie, cobych jeszcze trocha pojechoł na kółkach. Ta jazda nie była tako całkym bez przigod, bo w czasie jazdy i mijanio jakigoś auta bagażowego otworziły mi sie dźwiyrze i ó mało mi nie urwało ich, ale bezmała przi Velorexie trza prziwyknyć do takich ekstrymalnych przigód. Tak, pómału, pómału kilometry leciały, aż w kóńcu wymyslyli my, coby odwiydzić znajómych w Opolu, ale przeca niy z Velorexym na prziczepce, yno na kółkach, tóż trza jechać do Opolo. Minyli my autobana i pojechali my do Brzega, a potym na dól na Opole. W Opolu byli my przed trzecióm po połedniu, sześć godzin od wyjazdu.
Ze znajómymi wypiyli my po kawie, pospóminali my o starych czasach, obejrzeli my film o łowiyniu sumów w rzece Ebro, we Hiszpanii, kaj tyn znajómy był tydziyń tymu, i pomału trza było sie brać dali. Tym razym spakowali my już Velorexa na prziczepka i autobanóm bez Glywice wróciyli my do Rybnika. Po dródze, kole Strzelców Opolskich, widzieli my yno skutki trómby powietrznej, kero była dziesiynć dni tymu.
Tak to skóńczyła sie ta piyrszo, ekstrymalno wyprawa na zlot Velorexa. Na razie muszymy trocha dychnyć, jo i Velorex, a potym trza bydzie sie zaś szykować na nowe wypady, a możno na majowy zlot do Boskovic. W ostatnij chwili i tak sie coś na pewno popsuje, przeca zabawa z Velorexym to je sport ekstrymalny.
.png)
