Dziołszka z puciynkōm kołkōw.

Bojka H.CH.Andersena, z polskigo tłōmaczynio C.Niewiadomskiej przerobióno na ślónski

Kōnsek/fragment

      Zima było, padoł śniyg. Szarziło sie już coroz bardziyj na dworze, przichodziōł wieczór. Ostatni dziyń roku za chwila sie skōńczy.

      Zima. Drōgōm zasutōm śniegym, o szaroku, idzie dziołszka, po bosoku, z gołōm głowōm i coś niesie we klajdku. Czamu po bosoku? To je cało historyjo. Rano jeszcze miała strzewiki, stare i szpotawe, za wielki na nia strzewiki od mamy, ale ich potraciła. Dwa kōnne wozy jechały prawie drōgōm, kożdy z jednej strōny, a ōna chciała wartko przelecieć bez drōga. Leciała kalup, w te pyndy, słyszała za sobōm kōński kopyta i kōłka z wozōw. Uciykła w ostatniyj chwili – ale boso. Jedyn strzewik kajś sie straciōł i niy poradziła go znojś w tym cimoku, a drugi porwoł jakiś synek i uciyk z nim ze śmiychym.

     Tōż szła boso biydno dziołszka po śniegu, a nogi ji całe zesiniały i zaczerwiyniały. Jednōm rynkōm ściskała czerwōny klajdek, kaj miała pora puciynek z kołkami do sprzedanio, a w drugij rynce trzimała jedna puciynka i pokazowała jōm niyśmiało ludziōm, coby chcieli kupić. Ale żodyn sie na nia niy podziwoł, żodyn jeszcze dzisiej niy kupiōł nic od dziołszki, tōż niy zarobiła ani grosza.

     Trzynsła sie cało z zimna, głodu i szła pomalutku drōgōm, a podano była bardziyj do ciynia, niż do żywego dziecka. Biołe płatki śniega zostowały na dłōgich, jasnych włosach i przikrywały plecka i kark dziołszce, jak ciepły mantlik. Fajnie ji było w tym blyszczōncym sie klajdziku ze strzybnymi płatkami śniega nad czołym, ale ōna niy myślała o tym. Bardziyj myślała o wōniu pieczōnej gynsi, co droźniōł jeji nos i przipōminoł o głodzie. Ludzie żegnali stary rok na wesoło, a ōna chodziła tako głodno i zmarznyto.

Fojerman