2007.11.11
Syn o prawdziwym Ślónsku
W Grabowinie, pod lasym, tam żech sie urodziył
I w myślach wracóm czasym. Miedzkóm żech se chodziył
Do kościoła, do szkoły.Wszystko w polu kwitło.
Teraz sóm sam ugory, życi kajś uciykło.
Poschły wszystki sośniczki, świyrki wyginyły,
Co stoły tam dycki. Kómu óne wadziyły?
Keryś wydoł wyrok, wspómniynia mi zabiyro.
Teraz widza dopiyro, jak świat mój umiyro,
Móm yno te wspómniynia, co serce radujóm.
Choć jo świata nie zmiynia, prosza tych, co trujóm,
Co gruby stawiajóm i co nóm luft zatruli,
Niech yno pamiyntajóm, że to wszystko skuli
Tej ich polityki, tej całej chynci zysku
Sóm te czorne rzyki i zamiyro sam wszystko.
To, co jeszcze zostało, to chcóm zamurować,
Choćby im było mało. Nawet sztuczno trowa
Już tyż wymyślyli. Co nas jeszcze sam czeko?
Ślónsk sie przewraco, chyli. Jak jeszcze daleko?
Czas sie opamiyntać i zaczónć żyć inaczyj,
Nie dać sie opyntać. Muszymy dzieckóm naszym
Tyż dać jakoś wizja, na dzieciństwo, wspómniynia,
Żeby żyli w izbach, a niy choćby w wiynziyniach.
Niy w klotkach, we bónkrach, w plastyku i betónie,
Ale w słóńcu, w kwiotkach, niech wszystko utónie.
Już je najwyższo pora, tyn nasz Ślónsk pozmiyniać,
Po hołdach i ugorach zostawić wspómniynia.
Fojerman
|