Słóchejcie, tak se myśla, że z tóm naszóm ślónskościóm, to je tak, jak w tej mojij fraszce:
Zowiściył kedyś trownik betónóm,
Że sóm taki rowne, nogi w nich nie tónóm.
Niy mosz co zowiścić, bo choć my sóm piykne,
Nigdy na betónie kwiotko nie zakwitnie .
Te ślónzoki i ta ślónskość je jak tyn trownik. Nie doś, że go coraz bardziyj zadeptujóm i betónujóm polskościóm, to jeszcze same Ślónzoki nie poradzóm być herne z tego, co majóm. Jak tak sie dziwóm i słóchóm, to mi sie zdo, że to je taki połómany betón, a miyndzy nim we szparach wyrostajóm jakiś trowy, abo pyrz. Ani przynś po tym, bo se noga złomiesz, ani zesiyc, bo kosa wyszczyrbisz. Jo wiym, że czasy sie zmiyniajóm, nie idzie zostawić samych trowników, ale styknie kónsek piyknej grzóndki, kaj bydóm rosły gynsipympki, a inksze tulpy. A kole tego może być polski betón, szkoły, coby nie połómać se nóg, coby szło pojechać do Sosnowca, czy Warszawy i pogodać bez gańby.
Ale z drugij stróny je też tako ślónskość odpustowo, na pokaz. Betón, a na tym sztuczne kwiotka. Możno i z daleka to fajnie wyglóndo, ale z bliska sie na to nie idzie dziwać, a żodyn szmaterlok, ani pszczoła też na to nie siednie. Ta polsko godka ze poróma ślónskimi kóncówkami, a jeszcze te słowa nie zawsze idzie powtórzyć. Na betónie nigdy kwiotka nie urosnóm, ani nie zakwitnóm. Tóż niech betón bydzie betónym, a trownik trownikym. Styknie yno trownik piyknie wypleć, podlywać, a z czasym możno zacznie zaś kwiś, a wtedy żodyn nie bydzie musioł sie gańbować z takigo trownika, czego sobie i Wóm życza.