2006.09.15

Litwo

Fragmynt "Pana Tadeusza" Adama Mickiewicza przetłómaczóny po naszymu

Litwo! Ty Ojcowizno! Ty żeś je jak zdrowi,

Wielaś to je we wercie, tyn sie yno dowiy,

Kto cie straciył. Dzisiej gryfność twoja poznowóm,

Widza i opisuja, bo tynskno za tobóm.

Panno świynto, co Jasno brónisz Czynstochowa

I w Ostrej Bramie świycisz! Co twierdza zamkowo

Nowogrodzko chrónisz z tym bogobojnym ludym,

I mie ześ tyż ku zdrowiu prziwróciyła cudym.

(Jak mie mama ze płaczym pod Twoja opieka

dała, podniós żech martwo, malutko powieka),

Tak nas wrócisz cudym do Ojcowizny kraju,

Teraz przeniyś ta dusza moja, kero przaje

Tamtym górkóm z lasami, tym łónkóm zielónym

Szyroko ponad modrym Niymnym rozcióngniónym;

Do tych pól malowanych rozmańtymi rżami,

Złocónych pszynicóm, owsym posrebrzónych.

Kaj bursztynowy swierzop, gryka jak śniyg bioło,

Kaj sie wszyndy rumiyni kóńczyna dokoła.

A wszystko przewiónzane, choćby szlajfka miedzóm

zielónóm, na niyj rzodko ciche gruszki siedzóm.

Lata tymu, przi polu, nad przikopy brzegiym,

Na górce niewielkij, tam we lasku brzozowym

Stoł dwór od szlachcica, z drzewa, podmurowany,

Blyszczały sie z daleka wybiylóne ściany,

Tym bielsze, ze odbite od topoli ciymnych,

Tych, co osłaniajóm gród, od wiatrów jesiynnych.

Chałupa była mało, dyć wszyndy porzóndek

I miała stodoła, a za niom pora grzondek,

Trzi brogi tyż ze słómóm za stodołóm stoły,

Chyba nie zmieściło sie wszystko do stodoły.

Widać to z liczby snopków, co stojóm na polach,

widać z liczby pługów co jadóm rano orać,

Ogrómne przestrzynie, tych wszystkich pól, ugorów

Czornoziymnych, należóm napewno do dworu,.(...)


Fojerman